Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

Εξιλεωνόμαστε για τις τύψεις μας

Press Publica | Δημοσιογραφία για το δημόσιο συμφέρον | 2015-07-27T09:37:59+00:00


Αρκεί ένας συναγερμός, κάποιο ξημέρωμα του Ιούνη, να αλλάξει τη  ζωή των κατοίκων μιας ολόκληρης πόλης; Ναι, αν πρόκειται για την κλοπή του μυστηριώδους κειμηλίου, που φυλάσσεται στο εντυπωσιακό Μουσείο της Διαλεχτής. Ο μεγαλομανής Δήμαρχος και ο πρώην Δ/ντής του Μουσείου, αναθερμαίνουν το μίσος τους σε μια διαμάχη που συμπαρασύρει τους πάντες ακόμα και τα παιδιά.
Χωρισμένα σε δυο ομάδες, τους ποδηλάτες και τους σκεϊτάδες, κοντράρονται καθημερινά στην κεντρική πλατεία, ενώ οι αρχηγοί τους ο Άρης κι ο Λεωνίδας κορυφώνουν αυτήν την κόντρα με ριψοκίνδυνες φιγούρες. Ωστόσο δύο σημαντικές αποκαλύψεις θα τους αναγκάσουν να αναλάβουν πρωτοβουλίες, θα τους φέρουν αντιμέτωπους με κλέφτες αλλά και με προσωπικά διλήμματα που απαιτούν σκληρές αποφάσεις… To νέο παιδικό μυθιστόρημα του Γιώργου Γρηγοράκη  με τίτλο «Η φούσκα» από τις εκδόσεις Πατάκη. Ο Γιώργος Γρηγοράκης γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά μεγάλωσε, ζει κι εργάζεται ως δάσκαλος στο Ηράκλειο Κρήτης.  Νωρίς διαπίστωσε πως η λογοτεχνία είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι που, διασχίζοντας την ανθρώπινη ψυχή, σου επιτρέπει να κατανοήσεις τον κόσμο, να τον ερμηνεύσεις, να τον υπερβείς, να τον μεταμορφώσεις. Από τότε δε σταμάτησε να … ταξιδεύει γράφοντας παραμύθια, διηγήματα, μυθιστορήματα.

-Μιλήστε μας για το νέο σας βιβλίο Η φούσκα;

Είναι η ιστορία μιας φανταστικής, μικρής νησιωτικής πόλης, των κατοίκων της που από τον απότομο πλουτισμό έπεσαν εξίσου απότομα σε οικονομικό μαρασμό. Αυτές οι αλλαγές επηρεάζουν τη ζωή μεγάλων και μικρών, τις σχέσεις τους, τη στάση τους απέναντι στους άλλους, στους δικούς τους ανθρώπους, απέναντι στον εαυτό τους. Σημείο αναφοράς της πόλης  η πλατεία. Εδώ βρίσκεται το Δημαρχείο όπου καταστρώνει τα μοχθηρά του σχέδια ο  διεφθαρμένος δήμαρχος, στα σκαλιά του κοντράρονται καθημερινά δυο ομάδες παιδιών, οι ποδηλάτες και οι σκεϊτάδες. Εδώ βρίσκεται και το  υπερσύγχρονο μουσείο της πόλης όπου φυλασσόταν, μέχρι που κλάπηκε, ένα μυστηριώδες κειμήλιο  και που ευθύνεται για όλες αυτές τις αλλαγές. Γύρω από την κλοπή του κειμηλίου περιστρέφεται αυτή η ιστορία.
Με τη φούσκα προσπάθησα να αποδώσω τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, να φωτίσω κάποιες από τις αιτίες που μας οδήγησαν εδώ, τους μηχανισμούς προπαγάνδας και χειραγώγησης, τον αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στην καθημερινότητα των ανθρώπων, στον ψυχισμό τους, ειδικά των παιδιών. Δεν είναι όμως ένα βαρύ, στενάχωρο κι απαισιόδοξο κείμενο. Θέλησα να δώσω τη μορφή της γνήσιας περιπέτειας γεμάτης μυστήριο, αγωνία, πολλή δράση, προσπάθησα να αποδώσω τη σημερινή γλώσσα των παιδιών, τους κώδικες επικοινωνίας και συμπεριφοράς τους. Είναι ένα κείμενο αισιοδοξίας κι ελπίδας με πρωταγωνιστές τα παιδιά που όσο πιο πολύ χώνονται στην υπόθεση του κλεμμένου κειμηλίου, τόσο σφυρηλατούν δυνατές σχέσεις, ωριμάζουν, αφυπνίζονται. Παίρνουν  την κατάσταση στα χέρια τους και δίνουν λύσεις εκεί που οι μεγάλοι απέτυχαν .Δε σας κρύβω πως ένιωσα μια μεγάλη ανακούφιση όταν το ολοκλήρωσα, επειδή  για καιρό, με πλάκωνε η ανάγκη να μιλήσω για όσα συμβαίνουν γύρω μας αλλά αισθανόμουν κι ένα χρέος απέναντι στα παιδιά. Ας πούμε λοιπόν πως το βλέπω σαν ένα είδος εξιλέωσης για τις τύψεις που θα ’πρεπε να νιώθουν οι γενιές μας για τον κόσμο που τους παραδίδουμε.

-Πώς θα κάνουμε τη λογοτεχνία συναρπαστική στο Δημοτικό;

Δυστυχώς η λογοτεχνία στο Δημοτικό διδάσκεται αποσπασματικά, σε περιορισμένα χρονικά πλαίσια και αποτελεί, σχεδόν αποκλειστικά, ένα  χρηστικό εργαλείο για την επίτευξη των γλωσσικών στόχων. Ευτυχώς όμως που σε πολλά σχολεία, υλοποιούνται προγράμματα φιλαναγνωσίας που ενθαρρύνουν τη βιωματική προσέγγιση του κειμένου, φέρνουν το μαθητή σε άμεση επαφή με το συγγραφέα, επανακαθορίζουν το ρόλο του δασκάλου, επανακαθορίζουν το ρόλο του παιδιού που, από παθητικός αναγνώστης που ήταν, αρχίζει να αλληλεπιδρά με το κείμενο, δημιουργούνται γωνιές ανάγνωσης που σηκώνουν το παιδί από τη στημένη θέση του θρανίου, συνδέεται το λογοτεχνικό βιβλίο με άλλες μορφές τέχνης, με παιχνίδι, με ψηφιακά μέσα και τόσες άλλες δραστηριότητες. Να υπογραμμίσω εδώ τη σημαντική συμβολή του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου με τις καινοτόμες δράσεις για την ενίσχυση της φιλαναγνωσίας των μαθητών. Έτσι λοιπόν η διδασκαλία της λογοτεχνίας μετατρέπεται σε μια όαση χαράς μέσα όμως στη συμβατικότητα ενός ωρολόγιου προγράμματος και μιας  διδακτικής καθημερινότητας υποταγμένης στο αδηφάγο τέρας της ατέλειωτης ύλης και της τεμαχισμένης γνώσης. Επομένως το ζητούμενο είναι να μετατρέψουμε την όαση σε δάσος, πνεύμονα χαράς, φαντασίας, κριτικής σκέψης και δημιουργικότητας. Εν τέλει το λογοτεχνικό βιβλίο  ας το δούμε σαν ένα κουτί που ο αναγνώστης μπαίνει στον πειρασμό  να ανακαλύψει τι κρύβει μέσα του, βγάζει σπασμένα κομμάτια και  προσπαθεί να τα συναρμολογήσει, βγάζει αντικείμενα αναγνωρίσιμα, άγνωστα, προσπαθεί να βρει τη σημασία τους, να τα συνταιριάξει, κάνει υποθέσεις, αμφιβάλλει, απορεί, προβληματίζεται, μοιράζεται την ανακάλυψη του με άλλους που ο καθένας  λέει τη γνώμη του κι αυτό  γεννά άλλους συνδυασμούς, νέες σκέψεις, κάποια από τα αντικείμενα θα του φανούν άχρηστα, κάποια θα του φανούν χρήσιμα, εργαλεία ή εξαρτήματα σε κάποιο παιχνίδι ή κατασκευή, κάποια άλλα απλά θα του αρέσουν, θα προσπαθήσει να κατανοήσει το λόγο για τον οποίο φυλάχτηκαν εκεί μέσα. Θα κάνει εικασίες και  θα φαντάζεται ποιος ή πώς μπορεί να ήταν ο κάτοχός του. Πάντα όμως θα παραμένει κάτι το ανεξήγητο, το ανερμήνευτο, το παράξενο, το παράδοξο, το μαγικό. Εκεί που πίστευε πως το κουτί άδειασε, δεν έχει τίποτ’ άλλο μέσα, μπορεί ξαφνικά να δει ένα λευκό περιστέρι να πετάγεται έξω ή να διαπιστώσει με έκπληξη πως δεν υπάρχει πάτος. Θα νιώσει αυτό «το πάθος, την αταξία και την απόλαυση» που λέει ο Ροντάρι. Στο τέλος θα είναι το δικό του κουτί με τα δικά του μοναδικά κομμάτια κι αντικείμενα.

-Προσωπικά διλήμματα που απαιτούν σκληρές αποφάσεις;

Είναι εκείνες οι στιγμές  στη ζωή μας, οι γεμάτες ψυχική  ένταση και έντονη συναισθηματική φόρτιση, ο εσωτερικός αγώνας που ορίζει η συνείδηση μας κι απαιτεί νικητή. Είναι ένας καθαρός αγώνας δίχως προσημειωμένες προθέσεις και προκαθορισμένες απαντήσεις, μια αυθεντική αναμέτρηση με τον εαυτό μας που  η αγωνία σε παραλύει και η αμφιβολία σε τσουρουφλίζει, μια μάχη που πολλοί αποφεύγουν να δώσουν. Για τα παιδιά αποτελεί ένα μάθημα ζωής, σφυρηλατεί το χαρακτήρα τους, διαμορφώνει τη συνείδησή τους, τα αφυπνίζει.

-Φυλακή ….το παιδικό βλέμμα;

Πολλές φορές μας εγκλωβίζουν οι επιλογές μας όταν τις υπαγορεύει η σκοπιμότητα, οι συνεχείς συμβιβασμοί που κάνουμε  στη ζωή μας,  ο εφησυχασμός, και η αποσιώπηση της αδικίας, η εγωπάθεια, ο αμοραλισμός, η ανευθυνότητα, η βία, ο αθέμιτος ανταγωνισμός.  Μαθαίνουμε στο παιδί αξίες, την αξία του διαλόγου, ας πούμε, κι ακούμε παράλληλους μονολόγους, την αξία της ειρήνης κι οι πόλεμοι μαίνονται, το σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της ανθρώπινης ζωής και βλέπουμε καθημερινά την κατάφορη καταπάτηση τους, τον ανθρώπινο εξευτελισμό, την αλληλεγγύη των ανθρώπων, των λαών που ακυρώνεται από την ιδιοτέλεια, τα κάθε είδους συμφέροντα.  Το παιδί στέκεται απέναντι σου και σε ρωτάει με την αθωότητα της σκέψης, δίχως να κάνει δεύτερες σκέψεις, με την καθαρότητα του βλέμματος δίχως να κάνει τα στραβά μάτια, αντιλαμβάνεται τις αντιφάσεις, διαβάζεις στα μάτια του την απορία από την αναντιστοιχία των λόγων και των πράξεων μας. Μου έρχονται στο νου οι στίχοι από το υπέροχο τραγούδι του Σαβόπουλου «πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά…» Η λάμψη στα μάτια των παιδιών φωτίζει  τις πιο κρυφές γωνιές της συνείδησής μας και ξαφνικά βρισκόμαστε παγιδευμένοι μέσα στην αδυναμία και την αμηχανία μας.

-Πως ονειρεύεστε το αυριανό σχολείο;

Ένα σχολείο που σχολώντας Παρασκευή μεσημέρι δεν ακούς ένα ξαλαφρωμένο «ουφ» και την Κυριακή το βράδυ ένα πονεμένο «ωχ». Που δεν ακούς επιφωνήματα ανακούφισης την ώρα που ακούγεται ο γδούπος της τσάντας που πέφτει στο πάτωμα. Που δεν κοιτάς το ρολόι μισή ώρα πριν χτυπήσει το κουδούνι, που δεν τρομάζεις στη θέα ενός βιβλίου χωρίς εικόνες, που δεν τρομάζεις γενικά στη θέα ενός βιβλίου. Που δεν περνάς τη μισή σου μέρα σκυμμένος πάνω σε ένα γραφείο και να σκέφτεσαι με απελπισία πως σε περιμένει κάπου κάποιο άλλο θρανίο ή στο σπίτι το γραφείο.  Μπορώ να απαριθμήσω πολλά δεν και δεν έχω πιάσει ακόμα τα μην. Εν ολίγοις ένα σχολείο μαθητοκεντρικό, που να εμπνέει το μαθητή, να εμπνέει το δάσκαλο, που να μην εκτοπίζει τη φαντασία, που να προβάλλει τις τέχνες, ένα σχολείο που να υπηρετεί το όραμα μιας παιδείας προσανατολισμένης στον άνθρωπο και θα αναγνωρίζει την ύψιστη σημασία της στην κοινωνία του αύριο. Το θέλουμε;

-Το επόμενο βιβλίο σας;

Το επόμενο βιβλίο είναι μια ιστορία που απλώνεται χρονικά στα τελευταία σαράντα πέντε χρόνια, από τα χρόνια της χούντας μέχρι τις μέρες μας και πραγματεύεται, ανάμεσα σε άλλα, τη βία στις διάφορες μορφές της. Βρίσκεται όμως ακόμα σε πρώιμο στάδιο.

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2015

Η φούσκα






 «Ξέρετε, φίλοι μου, το μεγαλύτερο προτέρημα για έναν άνθρωπο που ασχολείται με τα κοινά είναι να προλαβαίνει τα γεγονότα πριν εκείνα τον ξεπεράσουν. Δεν είναι εύκολο πράγμα αυτό και τις περισσότερες φορές δε συμβαίνει είτε γιατί ο άνθρωπος αυτός δεν έχει την ικανότητα να διακρίνει κάτι τέτοιο είτε επειδή δε θέλει να απαρνηθεί τα κεκτημένα του.  Χρειάζεται επομένως μια νέα φωνή που να έρχεται από το μέλλον, για να του υπενθυμίσει το χρέος του. Αυτό είναι το χρέος μας εμάς των παλαιοτέρων. Να παραμερίσουμε ώστε να βγουν μπροστά νέες και νέοι ικανοί με όραμα και όρεξη για δουλειά.»

απόσπασμα από το παιδικό μυθιστόρημα "Η φούσκα"

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

Μια ιστορία



Δυο βαριά άρρωστοι νοσηλεύονται στο ίδιο δωμάτιο. Ο ένας έχει το κρεβάτι από τη μεριά της πόρτας, ο άλλος δίπλα στο παράθυρο. Έξω βλέπει μόνο αυτός που είναι στο παράθυρο. Η μεγαλύτερη επιθυμία του άλλου είναι να πάρει το κρεβάτι στο παράθυρο. Ο άλλος στο παράθυρο υποφέρει απ' αυτό. Για να αποζημιώσει τον άλλο, του διηγείται καθημερινά ώρες ολόκληρες, όλα όσα βλέπει να συμβαίνουν έξω από το παράθυρό του. Μια νύχτα παθαίνει κρίση ασφυξίας. Αυτός στην  πόρτα  θα μπορούσε να φωνάξει τη νοσοκόμα. Δεν το κάνει: σκέφτεται το κρεβάτι. Το πρωί ο άλλος έχει πεθάνει από ασφυξία.Το κρεβάτι του στο παράθυρο το παίρνει αυτός που ήταν ξαπλωμένος απ'τη μεριά της πόρτας. Η επιθυμία του είχε εκπληρωθεί. Γεμάτος λαχτάρα και προσδοκία γυρίζει το πρόσωπό του προς το παράθυρο.
Τίποτα, μόνο ένας μαντρότοιχος. 3




Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013

Κλοσάρ

Τούτα τα πρωινά της Άνοιξης, τελειώματα του Μάη, πάντα ασκούσαν στο Βασίλη μιαν ιδιαίτερη επιρροή. Ίσως να έπαιξαν ρόλο οι ιστορίες που απολάμβανε να ακούει μικρός από τον παππού του, που είχε μεγαλώσει στην Κρήτη, για τους Δροσουλίτες, τις σκιές που, τέτοια εποχή,  προχωρούσαν πάνω στο Φραγκοκάστελο και χάνονταν στη θάλασσα.
Τώρα μεσήλικας πια αλλά καλοδιατηρημένος, ψηλός, αθλητικός, με λεβέντικη περπατησιά απολαμβάνει την πρωινή βόλτα με το σκύλο του, το Βίδα, ένα κατάλευκο Φοξ Τεριέ, λίγο πριν βγει ο ήλιος.
Κάθε πρωί ξυπνά  την ώρα που χαράζει, δίνει ένα τρυφερό φιλί στη Νατάσα, εκείνη  γουργουρίζει νυσταγμένα συνεχίζοντας τον ύπνο της, σηκώνεται, βάζει φόρμα, παπούτσια και βγαίνει με το Βίδα που τον περιμένει ανυπόμονα στην πόρτα.
Καθώς βαδίζει στο πεζοδρόμιο της παραλιακής λεωφόρου, η πρωινή δροσιά του χαϊδεύει το πρόσωπο, ξυπνώντας μια μια τις αισθήσεις απ’ το νυχτερινό τους λήθαργο. Δίπλα τα σκάφη αργοσαλεύουν πάνω σε μια θάλασσα που, ατάραχη, ρουφάει τις βιολέτες τ’ ουρανού.
Παίρνει βαθιά ανάσα και χαμογελά ευτυχισμένος, όπως του χαμογέλασε η τύχη στη ζωή του.

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

Συλλογή διηγημάτων " Ένα ταξίδι ... αλλιώς"

Δώδεκα συγγραφείς, συνεπιβάτες, κι αποσκευές, τα δώδεκα διηγήματα της συλλογής,
κι «ένα ταξίδι …αλλιώς» ξεκίνησε… Διαφορετικές φωνές, ζωές, εικόνες και χρώματα 
μπλέκονται το ένα μέσα στο άλλο σιωπηλά και δημιουργούν μια πλούσια παλέτα συναι-
σθημάτων…
       



 
συνεπιβάτες:         Ευρυδίκη Αμανατίδου, Καίτη Βασιλάκου, Χάρης Γαντζούδης, Γιώργος Γρηγοράκης, Φώτης Δούσος, Κώστας Θερμογιάννης, Μίνως-Αθανάσιος Καρυωτάκης, Ηρακλής Λαμπαδαρίου, Στέφανος Λίβος, Δημήτρης Νίκου, Ευάγγελος Ι. Τζάνος, Κατερίνα Τζωρτζακάκη 



κυκλοφορεί σε ελεύθερη ψηφιακή μορφή από τις εκδόσεις Σαΐτα.

Σάββατο 10 Αυγούστου 2013

Το Λογοτεχνικό Ταξίδι συνομιλεί με τον Γιώργο Γρηγοράκη

[Συνέντευξη στον Χάρη Γαντζούδη] 



"Όταν κλείνω τα μάτια μου, κάνω συνήθως μιαν ευχή: να μη σταματήσω ποτέ να ονειρεύομαι, για μένα, για τους ανθρώπους που αγαπώ, να κάνω πράγματα δημιουργικά κι όταν φτάνω στο τέλος μιας διαδρομής να βάζω τον πήχη ψηλότερα κι όταν δεν τα καταφέρνω να πεισμώνω. Ο άνθρωπος που δεν ονειρεύεται είναι παραιτημένος απ’ την ίδια τη ζωή και η ζωή είναι εξέλιξη. «Φτάσε όπου δεν μπορείς!», να τος πάλι ο Καζαντζάκης".

Γιώργος Γρηγοράκης 



Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

Το άσπρο κλουβί στο σχήμα της καρδιάς - βιβλιοεντύπωση

 

                                                                                                                     της Ευρυδίκης Αμανατίδου

Αγάπη! Μεγάλη κουβέντα. Είναι φορές που η αγάπη ξεχειλίζει τόσο που κλειδώνει τις καρδιές. Στο αφήγημα του Γιώργου Γρηγοράκη «το άσπρο κλουβί στο χρώμα της καρδιάς» η μεγάλη αγάπη οδηγεί τον μικρό ήρωα σε μια περιπέτεια αυτογνωσίας.

Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

Εκ..παιδεύοντας



 Ένας λαγός, ένα πουλί, ένα ψάρι, ένας σκίουρος, μια πάπια και διάφορα άλλα ζώα αποφάσισαν ν’ανοίξουν ένα σχολείο. Κάθισαν όλοι κάτω να οργανώσουν το πρόγραμμα. Ο λαγός επέμεινε ότι στο πρόγραμμα έπρεπε να συμπεριληφθεί το τρέξιμο. Το πουλί επέμεινε για το πέταγμα, το ψάρι για το κολύμπι, ο σκίουρος επέμεινε για το κάθετο σκαρφάλωμα στα δέντρα. Κι όλα τα άλλα ζώα ήθελαν να συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα η ειδικότητά τους κι έτσι έβαλαν τα πάντα και μετά έκαναν το ανεπανόρθωτο σφάλμα να επιμείνουν να παρακολουθήσουν όλα τα ζώα όλα τα μαθήματα. Ο λαγός έτρεχε υπέροχα, κανείς δεν έτρεχε τόσο γρήγορα σαν το λαγό. Οι άλλοι όμως επέμειναν πως ήταν απαραίτητο για τη διανοητική και συγκινησιακή πειθαρχία να μάθουν στο λαγό να πετάει. Επέμειναν λοιπόν να μάθει να πετάει και τον ανέβασαν σ’ ένα κλαδί και του είπαν: «πέτα λαγέ!» Το κακόμοιρο το ζωάκι πήδησε κι έσπασε το πόδι και το κεφάλι του. Έπαθε ζημιά ο εγκέφαλος του και μετά ούτε να τρέξει καλά δεν μπορούσε. Έτσι αντί για Α στο τρέξιμο πήρε Γ. Πήρε κι ένα Δ στο πέταγμα για την καλή του προσπάθεια. Κι όλοι στην επιτροπή του προγράμματος ήταν ευχαριστημένοι.
Το ίδιο έγινε και με το πουλί. Πέταγε σαν τον άνεμο εδώ κι εκεί, έκανε τούμπες και κόλπα κι έπαιρνε Α στο πέταγμα. Οι άλλοι όμως επέμειναν πως έπρεπε να μάθει να σκάβει τρύπες σαν τυφλοπόντικας. Βέβαια το πουλί έσπασε τελικά τα φτερά και το ράμφος του και πολλά άλλα και δεν μπορούσε πια ούτε να πετάει, όλοι όμως ευχαριστήθηκαν και του έβαλαν ένα Γ στο πέταγμα και ούτω καθεξής. Και ξέρετε ποιος ήταν ο αριστούχος αυτού του σχολείου; Ένα μετριότατο χέλι, γιατί μπορούσε να κάνει τα πάντα σχεδόν αρκετά καλά.
 Η κουκουβάγια αποσύρθηκε και τώρα ψηφίζει «όχι» σε όλα τα ψηφίσματα που έχουν να κάνουν με τα κονδύλια της παιδείας.  2

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

το άσπρο κλουβί στο σχήμα της καρδιάς



Το Άσπρο Κλουβί στο Σχήμα της Καρδιάς λύνει σήμερα, από δω, τους κάβους του για το πρώτο ταξίδι. Ήδη από χθες πετάει πάνω σε μια Σαΐτα. Περιπλανηθείτε μαζί του χωρίς ναύλα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να φυσήξετε δυνατά να ξανοιχτεί στο πέλαγος. Και ποιος ξέρει μπορεί να ανακαλύψετε στις βαθιές θάλασσες της ψυχής σας, κάποιο απάνεμο λιμανάκι...


Το επίμονο βλέμμα ενός αγοριού αιχμαλωτίζει ένα πανέμορφο πουλάκι στο άσπρο κλουβί στο σχήμα της καρδιάς. Φροντίζει να μην του λείπει τίποτα. Όμως ο καιρός περνά και το πουλάκι λαχταρά τα ελεύθερα ταξίδια. Τότε το αγοράκι συνειδητοποιεί πως το άσπρο κλουβί στο σχήμα της καρδιάς δεν έχει πορτάκι κι έτσι δεν ξέρει πώς να το ελευθερώσει.

Αρχίζει και για τους δύο μια περιπλάνηση στον κόσμο των ανθρώπων και των ζώων αναζητώντας τη λύση. Περνάνε από δοκιμασίες και περιπέτειες που άλλοτε τους απογοητεύουν κι άλλοτε τους ενθαρρύνουν.

Είτε τα καταφέρουν είτε όχι τούτη η ιστοριούλα είναι η πορεία προς την ολοκλήρωση της αληθινής αγάπης, αυτής που πραγματικά σε απελευθερώνει σπάζοντας όλα τα δεσμά, της εξάρτησης, της ιδιοτέλειας, της λογικής, του εγωισμού.